Fin d’année

Het “fin d’année-gevoel”, de onweerstaanbare neiging

om toch, hoewel morgen vandaag zal verlengen, een periode af te sluiten,

om in één of meerdere oogopslagen het jaaroverzicht dat het mijne is, glimlachend te erkennen en op te slaan, voor later misschien,

om een persoonlijke evaluatie te maken,

om mijn black box op te sporen en zorgzaam te openen,

om mijn persoonlijke crashes uit te pluizen en aandachtig te luisteren naar mijn co-piloot,

om de teller legaal terug te draaien, op nul te zetten

om pas dan vooruit te kijken naar alle volgende dagen die op hun beurt alle voorgaande zullen verlengen. Mijn ritueel om geruisloos de overgang naar een nieuwe periode te markeren.

 

En nee, ik zal dus ook dit jaar niet voor de klassieke goede voornemens zwichten, maar besluit terug te blikken op datgene wat me energie gaf, datgene wat me lichter en blijer maakte, wat me hoopvol stemde en nieuwsgierig, datgene wat mijn talenten vrij spel gaf, wat me ruimte bracht, de tijd liet vliegen en vaak ook weer stil liet staan, wat mijn waarden belichtte, wat vooral mijn leven mooier maakte.

 

Waar kreeg ik het afgelopen jaar dan het meeste energie van ? Het klinkt absoluut niet sexy, maar waarschijnlijk ben ik me het voorbije jaar vooral bewust geworden van de rol van gewoonten om tot een gelukkig, gezond en waardevol leven te komen. Ik geloof dat het niet zozeer herhaling is die een gewoonte tot een gewoonte maakt, maar eerder besluitvorming. Ja, beslissingen nemen is lastig én vermoeiend én vergt enige beheersing en aandacht. Met een gewoonte zet je je doen en laten, hups, op automatische piloot. Relax and smile, baby …

 

Ik besluit dus niet dat ik om 6u00 opsta en mediteer. Ik besluit dus niet dat ik een gezond ontbijt van havermout, fruit en soya-yoghourt neem. Ik besluit dus niet dat ik door weer en wind dagelijks fiets. Al die dingen heb ik al besloten. Het zijn mijn gewoontes geworden. Zo hoef ik die beslissingen niet telkens opnieuw te nemen, want dàt is precies wat me vermoeit. Zo opent zich tijd én ruimte om na te denken, om met en dankzij nieuwe dingen aan de slag te gaan, om me door het onverwachte te laten verrassen.

In het voorjaar kreeg ik met “XY” van Sandro Veronesi opnieuw die zalige goesting om te lezen,  als bij toeval ontmoette ik in die periode op een training de schitterende Ivette, een uitermate gepassioneerde lerares Italiaans, die me een week later prompt haar lectuurlijst Italiaanse schrijvers bezorgde. Vertrokken was ik , één voor één : Alessandro Baricco met Mr Gwyn op kop, daarna Beppe Fenoglio, Gianrico Carofiglio, nog meer Baricco, Margaret Mazzantini, Alessandro d’Avenia en nog meer Kalme Chaos en Zeldzame Aarden ; stuk voor stuk heerlijke Italianen die me de voorbije zomer vergezelden en deden smelten. En er kwam meer, nog steeds. Lezen maakt me intens gelukkig, dagelijks lezen geeft me energie en heeft me er naadloos toe gebracht om zelf weer te gaan schrijven. Voor een publiek.  Als blogger.

 

Voor je het weet knutsel je je website in mekaar, onderzoek je een concept, kom je tot een alleszeggende naam, vertel je wie je bent en schrijf je, eerst krampachtig, later gelukkig iets vlotter je eerste artikel. Heerlijk vind ik het om, met enige tijdsdruk en toch als vrije mens, te pogen wekelijks een Blik-opener te posten. Deze Blik-opener houdt me scherp en nodigt me uit om anders naar mijn omgeving te kijken en vooral te luisteren, om aandachtig te zijn en ogenschijnlijke details op te pikken die eertijds verloren zouden gaan. Een klein bericht dat een levensgroot verhaal vertelt : het komend jaar extra inzetten op datgene wat me energie geeft.